Randomizer

Boskikkers

De boskikker (Lithobates sylvaticus) heeft een bijzondere overlevingstruc. Wanneer het langzaam winter en de temperaturen dalen, bevriest hij letterlijk. Tot wel 65% van het water in zijn lichaam kan in ijs veranderen. Zijn hart stopt, hij ademt niet meer, en zijn organen komen tot stilstand en toch overleeft hij het.^[1]

Hoe werkt dat?

De kikker maakt een soort natuurlijke antivries aan. Zodra de kikker kou voelt, stuurt zijn lever een enorme hoeveelheid glucose het bloed in. Dit gebeurt via hormonale signalen die lijken op een stressreactie. De glucose verspreidt zich razendsnel naar de lichaamscellen, waar het als antivries werkt. Het voorkomt dat het water ín de cellen bevriest, wat anders fataal zou zijn. Alleen het vocht tussen de cellen bevriest, terwijl de celinhoud beschermd blijft.

Daarnaast gaat de kikker al voordat het vriest minder plassen. Hierdoor hoopt ureum op in zijn lichaam wat helpt bij het vasthouden van water in de cellen. Zodra de lente aanbreekt, ontdooit de kikker en ontwaakt hij weer, alsof er niets is gebeurd.

Foto: Kikker

Waarom moet hij beschermd worden?

De boskikker is van groot belang voor zijn ecosysteem. Deze kleine kikker helpt insectenpopulaties in toom te houden, dient als voedsel voor andere dieren, en is een gevoelige indicator voor milieuproblemen zoals vervuiling of klimaatverandering. Bovendien biedt hij inspiratie voor wetenschappelijk onderzoek. Zijn natuurlijke antivriesmechanisme kan ons helpen bij medische toepassingen zoals orgaanbewaring. Door de boskikker te beschermen, beschermen we dus niet alleen een bijzondere soort, maar ook de gezondheid van het hele ecosysteem én waardevolle kennis voor de toekomst.